På jobben fekk eg salmeplata til Herborg Kråkevik etter disputasen, og den høgare meininga med gåva gjekk opp for meg med andre sporet. Ein kunne kanskje tru at det hadde å gjera med at målfolka som kristna landsmålet har fått ein del plass i avhandlinga. Men nei: Grunnen er tvillaust at «Leid, milde ljos», omsett av Peter Hognestad i 1914, eigenleg er ein song om avhandlingsarbeid.
Ei lita lesarrettleiing: Fyrste verset handlar om kva rettleiaren har å seia, andre verset om kor teit det er å ikkje høyra på rettleiaren, og tredje verset om å høyra på rettleiaren att, og om levering, disputas og komite/disputasleiar (”engleåsyn blid”).
Leid, milde ljos, igjenom skoddeeim,
Leid du meg fram!
Eg gjeng i myrke natt langt frå min heim,
Leid du meg fram!
Før du min fot; eg treng ei sjå min veg
So langt og vidt – eitt steg er nok åt meg.
Du veit det vel, eg bad ei alltid so:
Leid du meg fram!
Eg vilde velja sjølv min veg, men no
Leid du meg fram!
Eg vilde liva vilt, var stolt og strid
Og stor i mod – å gløym den dårskaps tid!
Di makt hev signa meg, då veit eg visst
Du leider enn
I myr og fjell og heid, og so til sist
Ein morgon renn,
Då til meg smiler engleåsyn blid
Som eg hev elska fyrr, men mist ei tid.
(Her etter M.B. Landstads kirkesalmebok, 1926, s. 595.)
